Οι Επτά Συνήθειες των Αποτελεσματικών Ανθρώπων.

 

 

 

Οι αποτελεσματικοί άνθρωποι είναι, κατ' αρχάς, ανεξάρτητοι και ως εκ τούτου δυναμικοί, θέτουν στόχους και  βάζουν προτεραιότητες. Σκέφτονται με τρόπο που να κερδίζουν και οι δύο, προσπαθούν να κατανοήσουν τον άλλο και συνεργάζονται.  Ο Stephen R. Covey το 1989 έγραψε ένα βιβλίο αυτοβοήθειας για την έννοια της αποτελεσματικότητας.

              

Το βιβλίο “Οι Επτά Συνήθειες των Εξαιρετικά Αποτελεσματικών Ανθρώπων”, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1989, είναι ένα βιβλίο αυτοβοήθειας γραμμένο από τον Stephen R. Covey. Έχοντας πουλήσει πάνω από 25 εκατομμύρια αντίτυπα σε 38 γλώσσες σε όλο τον κόσμο, ενώ η ηχητική έκδοση έχει πουλήσει 1,5 εκατομμύρια αντίτυπα, εξακολουθεί να είναι ένα από τα καλύτερα μη λογοτεχνικά βιβλία επιχειρηματικότητας. Ο Covey προσεγγίζει την έννοια της αποτελεσματικότητας για την επίτευξη των στόχων δια μέσου της ευθυγράμμισης του εαυτού του με αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «Πραγματικό Βορρά» («True North») και τις αρχές του τις οποίες παρουσιάζει ως καθολικές και διαχρονικές. Τον Αύγουστο του 2011, το περιοδικό Time συμπεριέλαβε τις «Επτά Συνήθειες» ανάμεσα στα «25 πιο Σημαντικά Βιβλία Διοίκησης Επιχειρήσεων».

Ανεξαρτησία ή Αυτοκυριαρχία

Οι Τρεις Πρώτες Συνήθειες αφορούν τη μετάβαση από την εξάρτηση στην ανεξαρτησία (δηλαδή, την αυτοκυριαρχία):

Συνήθεια 1: Να είσαι δυναμικός

Πάρε πρωτοβουλία στη ζωή. Συνειδητοποίησε ότι οι αποφάσεις σου (και το πώς ευθυγραμμίζονται με τις αρχές της ζωής) είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας αποτελεσματικότητας στη ζωή σου. Ανάλαβε την ευθύνη για τις επιλογές σου και τις συνέπειες που αυτές έχουν.

Συνήθεια 2: Ξεκίνα από το Στόχο

Προσπάθησε να ανακαλύψεις και να ξεκαθαρίσεις βαθιά μέσα σου ποιες είναι οι σημαντικότερες αξίες σου και οι στόχοι που έχεις στη ζωή. Σκέψου ποια θα ήταν τα ιδανικά χαρακτηριστικά για κάθε ένα από τους διάφορους ρόλους σου και τις σχέσεις της ζωής σου. Δημιούργησε δική σου δήλωση αποστολής (mission statement).

Συνήθεια 3: Βάλε προτεραιότητες

Βάλε προτεραιότητες, οργάνωσε και φέρε εις πέρας τις υποχρεώσεις της εβδομάδας με βάση το πόσο σημαντικές είναι και όχι το πόσο επείγουσες. Αξιολόγησε το κατά πόσον οι προσπάθειες σου ανταποκρίνονται στα προσόντα του χαρακτήρα που θα ήθελες να έχεις, κατά πόσο σε ωθούν προς τους στόχους σου και εμπλουτίζουν τους ρόλους και τις σχέσεις που επεξεργάστηκες στο στάδιο της Συνήθειας 2.

Αλληλεξάρτηση
Οι επόμενες τρεις συνήθειες σχετίζονται με την αλληλεξάρτηση (δηλαδή τη συνεργασία με άλλους):

Συνήθεια 4: Σκέψου με τρόπο που να κερδίζουν και οι δύο

Προσπάθησε με ειλικρίνεια ώστε οι σχέσεις σου να βασίζονται σε λύσεις και συμφωνίες που ωφελούν και τους δύο. Δώσε στους ανθρώπους την αξία και το σεβασμό που δικαιούνται και κατάλαβε ότι όταν "κερδίζουν όλοι" το αποτέλεσμα θα έχει περισσότερη διάρκεια από ότι αν κάνει ο ένας μόνο "το δικό του."

Συνήθεια 5:Προσπάθησε πρώτα να καταλάβεις και μετά να σε καταλάβουν

Άκουσε τον άλλον με ενσυναίσθηση και δέξου να επηρεαστείς απ' αυτόν: έτσι τον αναγκάζεις να σε ακούσει κι αυτός και να γίνει δεκτικός στην δική σου επίδραση. Έτσι, δημιουργείται μια ατμόσφαιρα αλληλεγγύης, σεβασμού, και επίλυσης προβλημάτων με θετικό τρόπο.

Συνήθεια 6: Συνεργάσου

Συνδύασε τις αρετές τους μέσα σε θετική ομαδική εργασία, για να πετύχεις στόχους που κανείς δε θα μπορούσε να καταφέρει μόνος. Κέρδισε από τους ανθρώπους την καλύτερη δυνατή απόδοσή τους, ενθαρρύνοντας τη συμμετοχή τους σε δραστηριότητες με νόημα και γίνε υπόδειγμα ηγέτη εμπνέοντας και υποστηρίζοντάς τους.

Αυτοανανέωση
Η τελευταία συνήθεια σχετίζεται με αυτοανανέωση:

Συνήθεια 7: Ακόνισε το Μαχαίρι

Εξισορρόπησε και ανανέωσε τους πόρους, την ενέργεια, την υγεία σου και δημιούργησε ένα βιώσιμο, μακροπρόθεσμο και αποτελεσματικό τρόπο ζωής. Εδώ τονίζει κυρίως τη σημασία της άσκησης για τη σωματική ανανέωση, τηv προσευχή (διαλογισμό, γιόγκα, κ.λπ.) και των καλών αναγνωσμάτων για την ψυχική ανανέωση. Προτείνει, επίσης, πνευματική ανανέωση μέσω κοινωνικής εργασίας.

Οι σκέψεις κι όχι τα γονίδια καθορίζουν την υγεία.

 

Η δραστηριότητα των γονιδίων μπορεί να αλλάξει. Σύμφωνα με τον δρα Μπρους Λίπτον, η υγεία του σώματος επηρεάζεται από τις σκέψεις που κάνουμε καθημερινά και όχι από τα γονίδια. Αν, σύμφωνα με το καθιερωμένο μοντέλο, οι σκέψεις σου αντικατοπτρίζουν τηv χημεία του σώματός σου και αν το νευρικό σου σύστημα διαβάζει και ερμηνεύει το περιβάλλον και μετά ελέγχει τηv χημεία του αίματος, τότε μπορείς να αλλάξεις τηv μοίρα των κυττάρων σου κυριολεκτικά, αλλάζοντας τηv σκέψη σου.

Οι έρευνες του δρα Μπρους Λίπτον δείχνουν ότι αλλάζοντας την αντίληψή σου, το μυαλό σου μπορεί να αλλάξει τηv δραστηριότητα των γονιδίων σου και να δημιουργήσει πάνω από 30.000 ποικιλίες προϊόντων από κάθε γονίδιο. Επειδή τα προγράμματα των γονιδίων βρίσκονται στον πυρήνα των κυττάρων, μπορεί κανείς να ξαναγράψει αυτά τα γενετικά προγράμματα αλλάζοντας την χημεία του αίματος.

Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε, αν θέλουμε να θεραπεύσουμε τον καρκίνο.

Ο ρόλος του μυαλού, λέει ο καθηγητής Λίπτον, «είναι να δημιουργεί έναν συνδετικό κρίκο ανάμεσα στις πεποιθήσεις μας και στην πραγματικότητα που βιώνουμε.

Αυτό σημαίνει ότι το μυαλό σας θα προσαρμόσει τηv βιολογία και τηv συμπεριφορά του σώματος έτσι ώστε να ταιριάζει με τις πεποιθήσεις σας. Αν σας πουν ότι θα πεθάνετε σε έξι μήνες και το μυαλό σας το πιστέψει, το πιθανότερο είναι ότι θα πεθάνετε σε έξι μήνες. Αυτή η διαδικασία, που είναι το αποτέλεσμα μιας αρνητικής σκέψης, αποκαλείται “υποβολή nocebo”, και δρα αντίθετα από το placebo, όπου η θεραπεία γίνεται μέσω μιας θετικής σκέψης».

Placebo (πλασίμπο) είναι το εικονικό φάρμακο που σε θεραπεύει επειδή έχεις πειστεί ότι θα σου κάνει καλό. Σύμφωνα με τον καθηγητή Λίπτον, αυτή η δυναμική οδηγεί σε ένα σύστημα που έχει τρία σκέλη:

α) Το μέρος του εαυτού σας που δεν θέλει να πεθάνει (συνειδητός νους).

β) Το κομμάτι του εαυτού σας που επειδή “κουρδίστηκε” από τηv γνωμάτευση του γιατρού πιστεύει ότι θα πεθάνει (υποσυνείδητος νους, στον οποίο καταγράφηκε η γνωμάτευση)

γ) Τις χημικές αντιδράσεις που παράγονται στο σώμα (μέσω της χημείας του εγκεφάλου), έτσι ώστε το σώμα να “συμμορφωθεί” με την πεποίθηση που έχει κυριαρχήσει, δηλαδή ότι θα πεθάνετε.

Στο πιο πάνω σύστημα βλέπουμε ότι οι χημικές αντιδράσεις του σώματος υπακούουν στα κελεύσματα του υποσυνείδητου νου. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: Τι γίνεται με το μέρος του εαυτού που αρνείται να πεθάνει, τον συνειδητό νου; Δεν επηρεάζει καθόλου τηv χημεία του σώματος;

Η απάντηση είναι «όχι». Αλλεπάλληλες έρευνες της νευροεπιστήμης έχουν δείξει ότι το υποσυνείδητο είναι πιο ισχυρό από τον συνειδητό νου και ελέγχει το 95% της ζωής μας.

Με τα λόγια του δρα Λίπτον, «στο υποσυνείδητο βρίσκονται οι βαθύτερες και πιο στέρεες πεποιθήσεις μας. Είναι αυτές οι πεποιθήσεις που ρίχνουν την καθοριστική ψήφο».

Σύμμορφη απειλή

Το υποσυνείδητο (ή υποσυνείδητος νους) είναι το πιο αρχέγονο κομμάτι του εαυτού μας και παίζει βασικό ρόλο στις αποφάσεις που παίρνουμε με τον συνειδητό νου. Σύμφωνα με τον Γιουνγκ, το υποσυνείδητο είναι η μητέρα του συνειδητού.

Το υποσυνείδητο είναι ένας χώρος με τηv δική του αυτονομία, οργανωμένος με βάση τις αρχέγονες εικόνες που αποτελούν κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας, δηλαδή τα πρότυπα του συλλογικού ασυνείδητου. Επιπλέον εκεί καταγράφονται όλες οι απωθημένες οδυνηρές σκέψεις, συναισθήματα και παραστάσεις που για διάφορους λόγους δεν συγκεντρώνουν την προσοχή του συνειδητού, επηρεάζουν ωστόσο την ατομική δραστηριότητα του κάθε ανθρώπου.

Το υποσυνείδητο επομένως έχει μεγάλη δύναμη και εκεί καταγράφονται όλες οι πληροφορίες και οι παραστάσεις που έχουμε μέχρι την ηλικία των έξι ετών.

Μέχρι την ηλικία αυτή προγραμματίζεσαι, λέει ο καθηγητής Λίπτον. Ο συνειδητός νους, που λειτουργεί σαν φίλτρο, δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί, δεν υπάρχει κριτική σκέψη, επομένως δεχόμαστε και καταγράφουμε, δίχως καμιά αντίσταση ή επεξεργασία, οτιδήποτε συμβαίνει στο περιβάλλον.

Αν για παράδειγμα κάποιο πρεσβύτερο μέλος της οικογένειάς μας παρουσιάσει ένα πρόβλημα υγείας (π.χ. διαβήτη, καρκίνο, Αλτσχάιμερ) αυτό καταγράφεται στο υποσυνείδητό μας, με αποτέλεσμα να πιστεύουμε ότι σε ανάλογη ηλικία θα εμφανίσουμε κι εμείς, λόγω κληρονομικότητας, παρόμοια ασθένεια.

Τέτοιες καταγραφές αποτελούν σύμμορφες απειλές και δρουν σαν ωρολογιακή βόμβα, απειλώντας να ανατινάξουν στον αέρα την υγεία του σώματος.

Η κληρονομικότητα δεν ισχύει

Όπως εξηγεί ο δρ. Λίπτον, ανάλογα με το πώς είναι προγραμματισμένος ο υποσυνείδητος νους, θα αντιδράσουν τα γονίδια που ελέγχουν την υγεία του σώματος.

Όταν ήταν καθηγητής, ο δρ. Λίπτον δίδασκε στους φοιτητές του την κλασική θέση της βιολογίας, ότι δηλαδή οι παράγοντες που εξασφαλίζουν την κληρονομικότητα είναι τα χρωμοσώματα, αλλά προπάντων τα γονίδια.

Την εποχή εκείνη έκανε έρευνες πάνω στην ανάπτυξη των μυϊκών κυττάρων στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ. Σε ένα πείραμα κλωνοποίησης που έκανε, παρατήρησε πως όταν τα γονίδια εκτίθονταν σε διαφορετικό περιβάλλον, άλλαζαν συμπεριφορά και εκείνα που επρόκειτο να δημιουργήσουν μυς έδιναν οστά, εκείνα που επρόκειτο να δημιουργήσουν οστά έδιναν λιπώδη ιστό κ.ο.κ.

Συνειδητοποίησε τότε πως τα γονίδια δεν είναι προγραμματισμένα in vitro, αλλά in vivo και πιο συγκεκριμένα in vivo mutagenesis, αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον και αντλώντας πληροφορίες από αυτό.

Ανέπτυξε τότε τηv θέση ότι δεν ελέγχουν τα γονίδια τα κύτταρα, μέσα στα οποία βρίσκονται, και κατ’ επέκταση την υγεία, αλλά το περιβάλλον και η αντίληψη που σχηματίζει ο νους.

«Όταν πιστεύεις ότι τα γονίδια κυβερνούν τα πάντα στη ζωή, τότε γίνεσαι θύμα τους. Γίνεσαι θύμα της κληρονομικότητάς σου», λέει ο δρ. Λίπτον και συνεχίζει:

Όταν πάρεις υγιή κύτταρα και τα βάλεις σε ένα άρρωστο περιβάλλον, τότε τα κύτταρα θα αρρωστήσουν. Για να τα θεραπεύσεις δεν τους χορηγείς φάρμακα, αλλά τα μεταφέρεις σε ένα υγιές περιβάλλον και τότε θεραπεύονται

Απόδραση από το κατεστημένο

Όταν ανακοίνωσε τα συμπεράσματα των ερευνών του στους συναδέλφους του καθηγητές, εκείνοι αρνήθηκαν να τα δεχτούν, λέγοντας πως ανατρέπουν την καθιερωμένη αντίληψη που επικρατεί στους χώρους της βιολογίας. Τότε ο δρ. Λίπτον παραιτήθηκε από τηv θέση του και συνέχισε ως ανεξάρτητος επιστήμονας.

Ο δρ. Μπρους Λίπτον (Bruce Lipton) σπούδασε βιολογία στα Πανεπιστήμια του Λονγκ Άιλαντ (1966) και της Βιρτζίνια (1971). Το 1973 έγινε βοηθός καθηγητή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν. Από το 1987 έως το 1992, συμμετείχε σε έρευνες στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας και στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Από το 1993 είναι επισκέπτης καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια. Οι δημοσιεύσεις του αφορούν κυρίως την έρευνα για την ανάπτυξη των μυϊκών κυττάρων, ενώ είναι διεθνώς αναγνωρισμένος ως αυθεντία στον τομέα των βλαστοκυττάρων.

Από τα έργα του ξεχωρίζει το διεθνές best seller “Η βιολογία της πίστης” (The Biology of Belief), για το οποίο έλαβε το 2009 το Βραβείο Ειρήνης του GOI Peace Foundation. Στο βιβλίο αυτό πραγματεύεται την επίδραση που έχουν στο σώμα τα συναισθήματα της αγάπης και του φόβου.

http://anavathmisi.com/2015/08/oi-skepseis-kai-oxi-ta-gonidia-kathorizoyn-tin-ugeia-mas/