Αφθονία & έλλειψη

Αφθονία και έλλειψη

       Η αφθονία και η έλλειψη υπάρχουν ταυτόχρονα γύρω μας, δηλ. συνυπάρχουν στο χώρο. Εμείς  επιλέγουμε κάθε φορά το ένα ή το άλλο, ανάλογα με τις πεποιθήσεις μας για την προσωπική μας αξία. Ανάλογα δηλ. με το πώς εμείς αξιολογούμε τον εαυτό μας κάθε φορά, σε κάθε περίοδο της ζωής μας.

Εάν αξιολογούμε ότι μας λείπει κάτι, επιλέγουμε την έλλειψη κι αρχίζει η αναζήτηση αυτού που θεωρούμε ότι η απόκτησή του θα μας ολοκληρώσει.

Συνήθως οι άνθρωποι επιλέγουν την έλλειψη και βρίσκονται συνεχώς σε μια διαμάχη κι έναν ανταγωνισμό με τους άλλους, διεκδικώντας αυτό που τους …λείπει,  ενώ στην πραγματικότητα διεκδικούν αυτό που έχουν οι άλλοι και όχι αυτό που εκείνοι έχουν ανάγκη, θεωρώντας  πως αποκτώντας το θα ολοκληρωθούν.

Περνούν από διάφορες δύσκολες καταστάσεις για να το αποκτήσουν και  να διαπιστώσουν τελικά , ότι δεν άλλαξε τίποτε στη ζωή τους προς το καλύτερο.  Τότε αποφασίζουν ότι έχουν κάτι άλλο  ακόμη ανάγκη για να νοιώσουν ευτυχισμένοι  και έτσι βρίσκονται μόνιμα σ’ έναν αέναο  κύκλο αναζήτησης και διεκδίκησης  αυτού που δεν τους χρειάζεται πραγματικά

Την  επιλογή για το τι χρειάζονται κάθε φορά την κάνουν,  βλέποντας τους άλλους και συγκρίνοντας τον εαυτό τους μ’ εκείνους, ξεχνώντας ότι ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και ιδιαίτερος, άρα χρειάζεται τις ξεχωριστές και ιδιαίτερες δικές του επιλογές για να νοιώσει ολοκληρωμένος.

Ξεχνούν επίσης ότι ο καθένας ,έχει αυτό που πραγματικά χρειάζεται να έχει σε κάθε στάδιο της εξέλιξής του  ως βάση, για να προχωρήσει και  να ολοκληρωθεί, συνεπώς κυνηγώντας αυτό που έχουν οι άλλοι ( γιατί αυτό τους χρειάζεται, γι’ αυτό  το έχουν), βγαίνουν από τη δική τους πορεία και ακολουθούν την πορεία των άλλων.

 Και δίχως να έχουν τα εφόδια εκείνων ( που ακολουθούν κι αυτοί τη δική τους ξεχωριστή πορεία, με τα δικά τους ξεχωριστά εφόδια), εμπλέκονται σε μια επίπονη διαδικασία, βαδίζοντας σε άγνωστα εδάφη, ξοδεύοντας χρόνο , πνευματική και φυσική ενέργεια ,για να μάθουν πώς τα καταφέρνουν οι άλλοι, αντί να στραφούν στον εαυτό τους και να  χρησιμοποιήσουν το χρόνο αυτό για να προχωρήσουν στη δική τους προσωπική εξελικτική πορεία.

 Το χειρότερο δε, είναι ότι δεν βγαίνουν ποτέ απ’ αυτή την κατάσταση, ό,τι κι αν κάνουν ή ν’ αποκτήσουν ίδιο με τους άλλους, δε νοιώθουν ποτέ καλά και ικανοποιημένοι. Γιατί  αναγνωρίζουν και  αποδέχονται τους άλλους ως καλύτερους  και ξεχωριστούς και  δεν αγαπούν τον εαυτό τους, ακόμη κι αν οι ίδιοι είναι καλύτεροι και ιδιαίτεροι  σε κάτι  που εκείνοι  τους οποίους  θαυμάζουν, δεν είναι.

Εκείνο που χρειάζεται είναι η διάκριση ανάμεσα στο φαινομενικό και στο ουσιαστικό, στην εικονική πραγματικότητα και την αλήθεια.

Να κατανοήσουμε ότι αυτό που φαίνεται, ή αλλιώς, η εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε κάθε φορά, είναι αντανάκλαση της δικής μας εσωτερικής πραγματικότητας και είναι η πληροφορία που μας δίνει ο συμπαντικός νους, για το επίπεδο της εξέλιξης που βρισκόμαστε.

Να  κάνουμε τις δικές μας επιλογές και να τις ακολουθούμε με συνέπεια και ευθύνη μέχρι να ολοκληρωθεί η εμπειρία και να γίνει γνώση. Τότε μπορούμε να κάνουμε μια νέα επιλογή, με βάση την προηγούμενη γνώση.

Οι επιλογές που κάνουμε κάθε φορά συνειδητά, μπορεί να συμπέσουν με τις επιλογές άλλων τη δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι  θα πρέπει να τις επεξεργαστούμε με τον ίδιο τρόπο  γιατί απλά, ο καθένας από μας επεξεργάζεται τις πληροφορίες με το δικό του σύστημα και το δικό του εξοπλισμό. 

Η σύμπτωση θα είναι για να μας  δείξει ότι πέτυχε η προσπάθειά μας ( αφού οι «άλλοι» είναι οι καθρέπτες μας) και είμαστε  έτοιμοι  να προχωρήσουμε   στην κατάκτηση της δικής μας  «αφθονίας». Γιατί στη σοφία του Σύμπαντος (στο συμπαντικό νου) ,τη συμπαντική συνειδητότητα, δεν υπάρχει έλλειψη  αλλά μόνον αφθονία.

 Η έλλειψη είναι κατασκεύασμα του ανθρώπινου μυαλού που δεν μπορεί να αντιληφθεί, πού βρίσκεται το δικό του μερίδιο αφθονίας και να το κατακτήσει.

Απ’ αυτή την αδυναμία πηγάζει το αρνητικό συναίσθημα της ζήλειας, που είναι η επιθυμία για ό,τι έχει ο άλλος, απλά γιατί το έχει εκείνος κι όχι γιατί  χρειάζεται σ’ αυτόν  και που οδηγεί στο φθόνο (όταν δεν επιτυγχάνεται η κατάκτησή του), συναίσθημα που καταστρέφει.

Το αποτέλεσμα είναι να «πέσει» αυτόματα από το σκαλοπάτι της εξέλιξης που έχει επιτύχει μέχρι τώρα και να ξαναρχίσει από την αρχή! Και βρίσκεται πάντα σε μια αρχή και ένα τέλος δίχως την ενδιάμεση διαδρομή, γιατί δεν διανύει το δικό του δρόμο, αλλά των άλλων για τον οποίο δεν είναι εξοπλισμένος.

Ας στρέψουμε την προσοχή μας μέσα μας και ας αγαπήσουμε τον μοναδικό και υπέροχο εαυτό μας (όχι εγωιστικά),για να κατακτήσουμε την αφθονία του σύμπαντος που είναι προορισμένη για μας και είναι χαραγμένη μέσα μας.

Ας αγαπήσουμε αλλήλους  αρχίζοντας από εμάς, γιατί ο  πλησιέστερος σε μας «άλλος» είναι ο εαυτό μας!

Πώς;

Ας περιορίσουμε τον αυθορμητισμό, γιατί είναι η αντίδραση στις προσδοκίες των άλλων και ας υιοθετήσουμε τη συγκράτηση που είναι  η  επικέντρωση σε μας και  σημαίνει ότι έχουμε επιτύχει  έναν βαθμό ελέγχου. Είναι η αρχή για ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

                                                                                                                           Ελένη Αυγέρη